برای نخستین بار پس از چهار دهه
ناوگان هوایی فرسودهی کشور نه تنها شایستهی ایران نبود بلکه فرصت توسعه، سرمایهگذاری و همچنین بهرهمندی از ظرفیتهای گردشگری را از کشور میگرفت و افزون بر همهی اینها، همواره جان عزیز شهروندان را نیز به مخاطره میانداخت. اجرایی شدن «برجام» این امکان را به وجود آورد تا کارزار بزرگی برای نوسازی ناوگان هوایی ایران شکل بگیرد و قراردادهای تاریخی با غولهای هواپیماسازی جهان امضا شود. ایران پس از انقلاب با تحریم فروش هواپیما مواجه بود و هرگز موفق نشد در طول چهار دهه، هواپیمای نو خریداری کند و همواره مجبور بود ناوگان خود را با هواپیماهایی با عمر قابل توجه که با واسطه خریداری شده بودند تجهیز نماید. بخش بزرگی از ناوگان هوایی نیز به سبب عمر بالا و تحریم فروش قطعات، غیر فعال بودند؛ درصد غیر فعال ناوگان پیش از اجرای برجام به 40 درصد رسیده بود و این وضعیت سبب شد تا شرکتهای هواپیمایی ایرانی همردیف خطوط هوایی کشورهای فقیر، رتبهبندی شوند. امضای قرارداد خرید 200 هواپیمای مدرن از ایرباس، بوئینگ و ای.تی.آر در سال 95 و 96 موجب شد تا ایران در مسیر دارندگی خطوط هوایی بهروز با عمر کم و ایمنی بالا قرار بگیرد و جایگاهاش در منطقه و جهان دگرگون گردد. اما این کارزار بزرگ برای نوسازی خطوط هوایی با پیمانشکنی ایالات متحده و خروج از برجام در دورهی ترامپ ناکام ماند و وزارت خزانهداری امریکا مجوز فروش هواپیما به ایران را لغو کرد و صرفا در بازهای کوتاه 16 هواپیما تحویل ایران شد. گرچه تلاشها برای خرید هواپیما نهایتا با روی کار آمدن مورد عجیب ترامپ ناکام ماند اما آنچه همزمان با انعقاد برجام و پس از اجرایی شدن آن رخ داد، بزرگترین قراردادهای تاریخ ایران برای خرید هواپیما بود، بزرگترین کارزار نوسازی خطوط هوایی ایران.